20 yaşındayim cok fazla kendi kendime konuşuyorum ama artik fazla masum gelmiyor bu durum aynada bazen konusuyorum sanki karsimdaki baskasiymis gibi genelde oyle konusuyorum aynasiz. Bu hayat icin suan hicbir sey yapmiyorum çünkü umrumda degil dusunmuyorum ne bu gunu ne yarini kafamda bir dunyam var orda yasiyorum arkadaslarim ailem sevdigim insanlar hep orda onlarla bir gun geciriyorum her gun ama sabahtan aksama kadar normal bir durum benim icin artik kime igtiyacim varsa yanimda mesela uzaktan bir cocuk gordum hosuma gitti o sanki sevgilimmis gibi yasadim ne zamandir sonra instagramda kiz arkadasiyla storysini gordum nefret duydum cok üzüldüm bunalima girdim bu tarz durumlar da oluyor normal hayatimi devam ettiriyorum kafamda kuruyorum olmasini istedigim gibi. Bu dunyaya gecmek zor olmuyor bir bakiyorum kendi kendime konusurken yada o dunyaya dalmisken buluyorum kendimi bu taraf cok alakadar etmiyor geçmişimdeki insanlara takintiliyim arada onlar da gelip gidiyor bazen intikam alip soyleyemedikerimi soyluyorum bazen yanimda hic gitmemis gibi davraniyorum bu sekilde istedigim her seye sahibim o an neye ihtiyacim varsa benimle oluyor bu beni mutlu ediyor özellikle odamda kulakligi takip öyle yasiyorum olmasini istedigim seyleri kimseye anlatmadim bu durumu rahatsiz da degilim cogu zaman sadece iste gercek hayatta olmayinca depresyona giriyorum ama burda mutluyum bitsin istemiyorum ama bu bir hastalik mi merak etmiyor da degilim. Kısacası kafamda bir dunyam var ve cevrem var onlarla yaşıyorum onlari seviyorum..